De thuiskomst in Athene

Eindelijk zijn we aangemeerd maar toen ik me omdraaide naar het schip zag ik tot mijn grote schrik dat de zeilen nog steeds zwart waren! Ik ben meteen naar boven gerend om mijn vader te zoeken maar een dienaar vertelde me dat hij zichzelf van de hoge kust bij Attika had gegooid zodra hij de zwarte zeilen zag. Ik ben meteen naar het paleis gerend en ik kon het maar niet geloven. Mijn vader, is er niet meer, dood en het is mijn schuld. Ik ben de oorzaak van de dood van mijn vader geweest. Ik wil niet meer dat de mensen naar me lachen, ik wil niet meer dat ze me als een held zien. Ik wil dat ze rouwen om mijn vader.